เมื่อเยซูจะพูด โลกทั้งโลกก็หยุดฟัง คำพูดของเขาไม่ใช่สำหรับหูของเรา แต่เป็นของทุกสิ่งทุกอย่างที่พระเจ้าได้กอปรขึ้นมาเป็นโลกนี้

    เขากล่าวกับทะเล—มารดายิ่งใหญ่ผู้ให้กำเนิดเรา เขากล่าวแก่ภูเขา—พี่ชายคนโต ผู้มียอดสูงเป็นความใฝ่ฝันของเรา

     เขากล่าวกับเหล่าเทวดาแห่งท้องทะเลและภูเขา ผู้ทำให้เราเชื่อในความฝันที่ว่า แต่ก่อนเกิด กายเราคือดินเหนียว และมันแห้งแข็งด้วยแสงจากดวงอาทิตย์

          คำกล่าวของเขาแว่วหวานอยู่ในอกเรา เหมือนเพลงรักที่ลืมเลือนไปแล้วครึ่งท่อน และบางครั้งมันได้เผาผลาญตัวเองอยู่ในความทรงจำของเรา

          คำพูดของเขาง่ายดายและเบิกบาน นิ้วเรียวของเขาคล้ายน้ำเย็นในดินแดนร้อนผาก

          ครั้งหนึ่ง เขาเหยียดมือขึ้นบนฟ้า นิ้วเรียวราวพุ่มใบมะเดื่อ เขากล่าวด้วยเสียงอันดัง:

          “สิ่งที่ประกาศกแห่งโบราณกาลเคยพูดกับเธอจะทำให้ หูของเธอตันตื้นไป แต่ที่ฉันพูดกับเธอจะทำให้หูของเธอว่างเปล่าจากทุกสิ่งที่เคยได้ยินมา”

          ที่เขากล่าว “แต่ที่ฉันพูดกับเธอ” ยังไม่เคยมีใครในโลกของเราเคยกล่าวเช่นนี้เลย มันน่าจะเป็นคำกล่าวของเจ้าแห่ง เซราฟิม ผู้ดำเนินมาเหนือฟากฟ้าแห่งยูเดียตะหาก

          หลายต่อหลายครั้งเมื่อเขาอ้างถึงกฎและประกาศก เขาจะกล่าว “แต่ที่ฉันพูดกับเธอ”

          อา เป็นคำกล่าวที่เร่าร้อนอะไรเช่นนั้น คลื่นลมจากทะเลใดกันที่คะครืนเข้ากระทบฝั่งความคิดของเรา “แต่ที่ฉันพูดกับเธอ”

          ดาดาวดวงใดที่ค้นหาความมืดแห่งวิญญาณ และ วิญญาณหลับไหลดวงไหนที่รอคอยยามอรุณ

          ถ้าจะให้พูดอย่างที่พระเยซูพูด คงต้องมีทั้งเสียงแท้และเสียงสะท้อนก้องไปทั่ว

          แต่ข้าไม่ต้องการทั้งเสียงแท้และเสียงสะท้อน

     ข้าขอโทษท่านที่ได้เริ่มเรื่องซึ่งไม่อาจจบลงได้ ตอนจบไม่ได้อยู่ที่ริมฝีปากของข้าแล้ว มันกลายเป็นเพลงรักที่ล่องลอยไปตามสายลม