เมื่อฤดูหนาวคราวก่อน  เขากับชายอีกสามคนเดินถนนมาจากทางโน้น  ตอนนั้นเย็นมากแล้วเขาหยุดยืนอยู่ที่ริมทุ่งฝั่งนั้น 

          ข้ากำลังเป่าขลุ่ยอยู่เพลิดเพลิน ส่วนแกะของข้ากำลังเล็มหญ้าอยู่รายรอบ เมื่อเห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น ข้าจึงลุกขึ้น เดินไปหยุดอยู่หน้าเขา

          เขาถามข้า น้องชาย คูหาของเอลียาห์อยู่หนใดกัน? ใช่อยู่ใกล้ ๆ นี่หรือเปล่า?

          ข้าตอบเขา ที่นี่แหละท่าน ที่ใต้กองหินใหญ่โน่น เดี๋ยวนี้ ผู้คนที่ผ่านไปมาจะเอาก้อนหินมาวางไว้ที่นั่นคนละก้อน

     เขาขอบคุณข้าและเดินจากไป เพื่อน ๆ เดินตามเขาไปด้วย

          หลังจากนั้นสามวัน กามาลิเอล-คนเลี้ยงแกะด้วยกัน บอกข้าว่า ชายที่ผ่านมานั้น คือประกาศกแห่งยูเดีย ข้าไม่เชื่อกามา-ลิเอล แต่ก็ยังครุ่นคิดถึงเขาอยู่หลายค่ำคืน

          เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง พระเยซูก็ดำเนินผ่านมาทางทุ่งนี้อีกครั้ง คราวนี้เขาดำเนินมาเดียวดาย

          วันนั้นข้าไม่ได้เล่นขลุ่ย เพราะแกะของข้าหายไปตัวหนึ่ง ข้ากำลังโศกเศร้า ใจข้ากำลังระทมทุกข์

          ข้าเดินเข้าไปหาเขา หยุดยืนอยู่ต่อหน้า หวังให้เขาปลอบประโลมใจข้า

     เขามองข้าแล้วกล่าว วันนี้น้องชายไม่เล่นขลุ่ย ดวงตาของน้องชายเหมือนกำลังมีความทุกข์อยู่ใช่ไหม?

     ข้าตอบไป แกะในฝูงของข้าหายไปตัวหนึ่ง ข้าออกหามันทั่ว แต่ก็ไม่พบ และตอนนี้ข้าทำอะไรไม่ถูกเลย

     เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มแย้มกล่าวกับข้า รออยู่นี่ประเดี๋ยวเถิด ฉันจะพาแกะนั้นกลับมาให้ ว่าแล้วเขาก็เดินลับเนินเขาไป

          จากนั้นหนึ่งชั่วยามเขาก็กลับมา แกะของข้าเดินมาเคียงข้างเขา เขามาหยุดยืนต่อหน้าข้า แกะน้อยจ้องมองเขาเหมือนที่ข้ากำลังจ้องมองอยู่ จากนั้นข้าจึงอุ้มแกะน้อยใส่หลังด้วยความยินดี

          เขาเอามือตบบ่าข้าแล้วกล่าว นับแต่นี้ ขอน้องชายรักแกะตัวนี้ให้มากทีเดียว เพราะมันเคยหายไป และตอนนี้มันได้กลับมาแล้ว

          และอีกครั้ง ข้าได้โอบอุ้มแกะน้อยด้วยความชื่นชม มันอยู่ใกล้ชิดกับข้า แต่ข้ารู้สึกเงียบงัน

          เมื่อข้าโค้งกายขอบคุณ เขาก็เดินจากไปไกลแล้ว และข้าไม่มีความกล้าพอที่จะเดินตามเขาไป