เมื่อเขามาที่เยริโคอีกครั้ง ข้าก็ออกไปหาเขา กล่าวกับเขา  “นายท่าน พรุ่งนี้ลูกข้าจะแต่งเมียแล้ว ข้าขอเชิญท่านมาร่วมในพิธีมงคลสมรสด้วย โปรดมาเป็นเกียรติแก่เราเหมือนครั้งมีพิธีที่คานาในแคว้นกาลิลีเถอะ”

          เขาตอบข้า “จริงแท้ทีเดียว ที่ครั้งหนึ่งฉันเคยเป็นแขกรับเชิญในงานมงคลสมรส  แต่ฉันจะไม่ไปงานไหนอีกแล้ว และตอนนี้ตัวฉันเองก็เป็นเจ้าบ่าวอยู่”

          ข้ารบเร้าอีก “ได้โปรดเถอะท่าน โปรดมาในงานแต่งของลูกชายข้าด้วยเถอะ”

          เขายิ้มแย้ม แต่มิวายตำหนิข้า “ทำไมต้องฉันด้วยเล่า? เหล้าองุ่นของเธอไม่พอหรือ?”

          ข้าจึงกล่าว “เหยือกของข้าเปี่ยมปริ่มแล้ว นายท่าน แต่ข้าอยากเชิญท่านมาร่วมในงานเท่านั้น”

          เขาจึงกล่าว “ไม่มีใครทราบได้หรอก? แต่ฉันจะมา ฉันจะมาแน่ ถ้าใจของเธอเป็นแท่นบูชาของวิหารในตัวเธอ?”

          แล้ววันงานก็ผ่านไป ลูกชายข้าผ่านพิธีเรียบร้อย แต่พระเยซูไม่ได้มาตามที่บอกไว้ และแม้มีแขกเหรื่อมามากมาย ข้าก็ยังรู้สึกเหมือนขาดใครไปคนหนึ่ง

          จริงทีเดียว ข้าเชิญแขกคนหนึ่ง แต่เขาไม่ได้มา

          บางทีขณะที่ข้าเชิญเขานั้น ใจข้าอาจยังไม่ใช่แท่นบูชาในวิหาร

          บางทีข้าอาจเพียงอยากลองดีเขาเท่านั้น