เขาเป็นดังต้นพลอปลาร์ระยับแสงอยู่กลางแจ้ง     

    เป็นดังทะเลสาบที่นอนนิ่งอยู่กลางหุบเขาอันอ้างว้าง กำลังกระพริบวิบวับล้อกับดวงตะวัน 

     เป็นดังหิมะบนเขาสูง สีขาวโพลนสะท้อนแสงอาทิตย์ 

     ใช่สินะ เขาเป็นเช่นทุกอย่าง 

     และฉันก็รักเขา 

     แต่ฉันยังหวาดหวั่น ไม่คิดสู้หน้าเขา 

     ฉันจะไม่ยอมแบกแอกแห่งรัก 

     แต่แขนของฉันยอมพัวพันอยู่แทบเท้าของเขา 

     ฉันจะบอกเขาว่า 

    “ฉันได้ปลิดชีพสหายท่านในชั่วโมงแห่งความทุกข์เสียแล้ว 

     ท่านจะยกโทษให้ฉันไหม? 

     ท่านจะไม่กรุณาปลดปล่อยวัยเยาว์ของฉัน 

     จากความมืดบอดของมัน 

     และนำออกมายังแสงสว่างดอกหรือ?” 

     ฉันทราบดีว่า เขาจะยกโทษให้กับการร่ายรำ 

     ที่ฉันแลกกับศีรษะศักดิ์สิทธิ์ของสหายเขา 

     ฉันรู้ดีกว่า เขาย่อมมองเห็น 

     สิ่งที่เขาเทศน์สอนในตัวของฉัน 

     เพราะไม่มีหุบเหวหิวโหยแห่งใด ที่เขาก้าวข้ามไม่ได้ 

     และไม่มีทะเลทรายแห้งแล้งแห่งใด ที่เขาไม่อาจเดินผ่าน 

     ใช่สิ เขายังยืนหยัดดังต้นพลอปลาร์

     ยังเป็นดังทะเลสาบกลางเนินเขา 

     เป็นเหมือนหิมะแห่งเลบานอน 

     ริมฝีปากของฉันเย็นละมุนอยู่ระหว่างริ้วเสื้อของเขา 

     แต่เขายังอยู่ห่างไกลจากฉัน 

     และฉันยังเขินอาย 

     แม่ดันหลังฉันให้ออกไป 

     ในขณะที่ความปรารถนาจะได้พบกับเขาเกิดขึ้นแก่ฉัน 

     แต่แล้ว เขากลับเดินผ่านเลยไป ใจฉันรู้สึกรวดร้าว เพราะความงดงามของเขา 

     แม่บึ้งมองเขาอย่างดูแคลน 

     และดึงฉันจากหน้าต่าง 

     พากลับไปยังห้องนอน 

     แม่ร้องเสียงดัง 

    “มันคิดว่า มันเป็นใครกัน  นอกจากไอ้ตัวกินตั๊กแตนอีกตัวหนึ่ง? 

     มันเป็นใคร นอกจากคนปากจัด และจอมทรยศ 

     เป็นคนปลุกปั่นการจราจล   ที่มาขโมยคทาและมงกุฎ  ไปจากเรา 

     มันชวนให้หมาป่าและจิ้งจอกจากแผ่นดินที่ถูกสาปแช่งของมัน 

             เข้ามาหอนเยือกในท้องพระโรง  และมานั่งเก้าอี้ของ    เรามิใช่หรือ? 

             จงซ่อนหน้าของเจ้าไว้นับแต่วันนี้เถอะ 

       รอจนกว่าวันที่หัวมันจะหลุดจากบ่า 

             แต่คราวนี้ ไม่ใช่บนถาดของเจ้าแน่ 

             แม่ของฉันกล่าวดังนี้  

             แต่ฉันมิได้ใส่ใจกับคำพูดของแม่เลย 

             ฉันยังรักเขาอยู่ลึก ๆ  

             และนิทราของฉันยังร้อนรุ่มดังเปลวไฟ 

             เวลานี้เขาได้จากไปแล้ว 

             และบางสิ่งในตัวฉันก็จากไปด้วย            

             บางทีอาจเป็นวัยเยาว์ของฉัน                

             มันไม่คอยอ้อยอิ่งอยู่อีก 

             หลังจากที่พระเจ้าแห่งวัยเยาว์ได้ถูกปลิดชีพลง