ข้าแปลกหน้าต่อเยรูซาเลม ที่ข้ามายังนครศักดิ์สิทธิ์นี้ก็เพื่อมาถวายเครื่องบูชาในพระวิหาร ในวาระอันดีที่เมียข้าคลอดลูกชายแฝดให้แก่ข้า

          หลังจากที่ถวายเครื่องบูชาเรียบร้อยแล้ว ข้าจึงออกมายืนที่หน้ามุขของพระวิหาร เห็นคนแลกเงินกับพ่อค้าขายนกเขาสำหรับใช้เป็นเครื่องบูชายืนอยู่ทั่วไป เสียงอึกทึกดังเซ็งแซ่

          ขณะที่ข้ายืนดูอยู่นั้น มีชายคนหนึ่งโผล่พรวดเข้าไปกลางกลุ่มคนแลกเงินและพ่อค้าขายนกเขา

           ชายนั้นท่าทางสง่าผ่าเผย เขาเคลื่อนกายอย่างรวดเร็ว

          ในมือถือแส้หนังแพะอยู่ด้วย เขาตรงเข้าผลักโต๊ะของคนแลกเงิน และตีคนขายนกด้วยแส้นั้น

     ข้าได้ยินเขาร้องเสียงดัง: “จงคืนนกให้แก่ฟ้า ปล่อยมันกลับไปยังบ้านของมันซะ”

          ชายหญิงวิ่งพล่านผ่านหน้าเขาไป เขาเคลื่อยกายผ่านคนพวกนั้นราวกับพายุหมุนบนเนินทราย

          เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นและจบลงในเวลาไม่นานนัก ลานพระวิหารว่างเปล่า ไร้คนแลกเงินเสียแล้ว เหลือเพียงชายนั้นยืนอยู่เดียวดาย ผู้ติดตามของเขายืนอยู่ห่างออกไป

     ข้าหันหน้าไป เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้ามุขด้วยกัน จึงเดินเข้าไปถามเขา “ท่านครับ ชายที่ยืนอยู่โดดเดี่ยวนั่นเป็นใครกันครับ?” เขาตอบข้า “อ๋อ นั่นเยซูแห่งนาซาเร็ธ ประกาศกใหม่จากกาลิลี แต่ในเยรูซาเลมนี้ ทุกคนเกลียดเขา”

     ข้ากล่าว “ใจข้าทนทานต่อแส้ของเขา และยอมศิโรราบแทบเท้าเขา”

          ชายที่ชื่อเยซูเดินกลับไปหาบรรดาผู้ติดตามที่คอยท่าอยู่ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในกลุ่ม นกเขาของวิหารสามตัวบินกลับมา ตัวหนึ่งเกาะบนบ่าข้างซ้ายของเขา อีกสองตัวร่อนลงตรงหน้าเขา เขาสัมผัสนกแต่ละตัวอย่างนุ่มนวล แล้วเดินต่อไป แต่นกทั้งสามยังคลอเคลียตามเขาอยู่ต่อไป

          บัดนี้โปรดบอกข้าเถิด พลังอำนาจใดกันที่เขาใช้ตีตอกผู้คนเป็นร้อยให้แตกซ่านไปอย่างไร้แรงต้าน? ข้าได้รับคำตอบแต่ว่า คนทั้งหลายเกลียดเขา ไม่มีใครยอมยืนอยู่ฝ่ายเขา แล้วเขาจะถอนเขี้ยวแห่งความเกลียดชังที่มีอยู่ตามทางเดินในพระวิหารได้อย่างไรกัน?

เปโตร

     ยาม เที่ยงวันหนึ่ง พระเยซูนำพวกเราไปยังหมู่บ้านเบธไซดา ทุกคนเหนื่อยอ่อน ฝุ่นฟางบนถนนพัดไปมารอบตัวเรา และเมื่อเรามาถึงเรือนหลังใหญ่กลางสวน เจ้าบ้านก็ยืนรอเราที่ประตูอยู่ก่อนแล้ว

          พระเยซูเอ่ยกับเขา “คนพวกนี้เหนื่อยอ่อนและระบมเท้าแล้ว ให้เขาพักในเรือนนี้เถิดนะ ค่ำคืนหนาวเย็นนัก พวกเขาต้องการความอบอุ่นและการพักผ่อน”

          คนรวยนั้นตอบ “พวกเขาจะเข้ามานอนในเรือนข้าไม่ได้หรอก”

     พระเยซูเอ่ยอีก “เช่นนั้น ก็ให้เขาทนนอนให้สวนของท่านเถิดนะ”

     คนรวยตอบอีก “ไม่ได้เหมือนกัน พวกเขาจะนอนในสวนของข้าไม่ได้เหมือนกัน”

     พระเยซูหันมาหาพวกเราและกล่าว “นี่คือสิ่งที่พวกเธอจะได้รับในภายภาคหน้า ปัจจุบันเป็นเช่นไร อนาคตก็เช่นนั้น ประตูทุกบานจะปิดใส่หน้าพวกเธอ แม้พื้นดินในสวนที่มีดวงดาวโอบกอดไว้ ก็ไม่อาจเป็นเตียงของพวกเธอ

          “จงทนเดินตามฉันต่อไปเถิด อ่างล้างหน้าและเตียงนอนรออยู่ข้างหน้าโน่น บางทีอาจมีขนมปังและเหล้าองุ่นด้วยแต่ถ้าไปถึงแล้ว ไม่พบอะไร ก็ขออย่าลืมว่าเธอเคยผ่านดินแดนรกร้างของฉันมาแล้ว

          “ไปกันต่อเถอะ”

          คนรวยได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกหัวเสีย สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยน เขาบ่นพึมพำเพียงลำพัง โดยที่ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาว่ากระไร พวกเรารีบเดินออกจากสวนนั้น

          แล้วพระเยซูก็เดินนำหน้าพวกเราอีกครา