วันหนึ่ง ข้ากับคนรักกำลังกรรเชียงเรือในทะเลสาบที่สงบเงียบ เนินลาดแห่งเลบานอนรายล้อมอยู่รอบ ๆ 

          เราเคลื่อนเรือเข้าไปใต้ดงวิลโลว์ที่ระพื้นน้ำ เงาของกิ่งก้านฉายเจิดจ้าอยู่รอบตัวเรา

          ขณะที่ข้ากรรเชียงเรือด้วยพายนั้น คนรักของข้าก็หยิบพิณน้ำเต้าขึ้นกรีดสาย และครวญเพลงดังนี้:

             จะมีดอกไม้ใด นอกจากบัวนี้ ที่รู้จักทั้งสายน้ำและแสงตะวัน?

             จะมีใจดวงใด นอกจากใจของดอกบัวนี้ ที่รู้จักทั้งท้องฟ้าและแผ่นดิน?

             ดูเถิด ที่รัก ดอกไม้สีทองล่องลอยอยู่หว่างหุบลึกล้ำและยอดสูงลิบ

             เช่นเธอและฉันล่องลอยอยู่หว่างความรักที่คงอยู่ตลอด มา และตลอดไป

             วาดพายเถิด ที่รัก

             และฉันจะกรีดพิณต่อไป

             ให้เราล่องเรื่อยไปตามร่มวิลโลว์ และอย่าได้จรจากบัวบานเหล่านี้ไปเลย

     ที่นาซาเร็ธ มีกวีท่านหนึ่ง ใจของเขาราวดอกบัวนี้

     เขาได้มาเยี่ยมวิญญาณของหญิงสาว

     เขารู้ดีว่าหญิงนั้นกระหายหาน้ำและโหยหิวดวงตะวัน 

     ริมฝีปากของนางจึงอิ่มหนำ

     คนว่า เขาดำเนินอยู่ในกาลิลี

     แต่ฉันว่า เขากำลังวาดพายร่วมกับเรา

     เธอเห็นดวงหน้าเขาไหม ที่รัก?

     เธอเห็นไหม ที่คาคบไม้กับโค้งกิ่งที่ระน้ำนั่น 

     เธอคงมองไม่เห็น

     หรือว่าเขาเคลื่อนกายไปพร้อมกับเรา?

     ที่รัก เป็นการดีที่จะรู้ซึ้งถึงวัยเยาว์แห่งชีวิต

     เป็นการดีที่ทราบว่ามันกำลังร้องเพลงอย่างเปี่ยมสุข

     เธอยังคงวาดพาย

     ส่วนฉันยังกรีดสายพิณน้ำเต้า

     ที่นี่ ดอกบัวหัวเราะกับดวงตะวัน

     กิ่งวิลโลว์ระเรี่ย ณ.พื้นน้ำ 

     และเสียงของเขาก็อยู่ในสายพิณของฉันด้วย

     วาดพายไปเถิด ที่รักของฉัน

     และฉันจะกรีดพิณน้ำเต้าต่อไป

     ที่นาซาเร็ธ มีกวีท่านหนึ่ง

     ที่รู้จักและรักเราทั้งสองอยู่

     วาดพายไปเถิด ที่รัก

     แล้วฉันจะดีดเพลงพิณต่อไป