เมื่ออายุเจ็ดสิบสามปี

          น้อง สาวของพ่อออกจากบ้านไปอาศัยในกระท่อมน้อยข้างสวนองุ่นเก่าแก่ของปู่หลังนั้นตั้งแต่เธอยังสาว

          เธออยู่เดียวดายมาตลอด ยามชาวบ้านป่วยไข้ก็พากันมาหาเธอ  ให้เธอรักษาด้วยผักหญ้าใบเขียว รากไม้และดอกไม้ตากแห้ง

          ชาวบ้านคิดว่าเธอเป็นหมอดู ทุกคนต่างเรียกเธอว่าแม่ มด ไม่ก็จอมเวทย์

          วันหนึ่งพ่อบอกฉัน “เอาขนมปังกับขนมสาลีไปให้น้าที แล้วเอาเหยือกเหล้าองุ่นกับตะกร้าใส่ลูกไม้แห้งไปด้วยนะ”

          ฉันบรรทุกของใส่หลังม้าน้อย จูงไปตามถนนจนถึงสวนองุ่น ถึงกระท่อมของน้า ดูเธอดีใจมาก

          ขณะที่เรากำลังนั่งรับลมอยู่ด้วยกัน มีชายคนหนึ่งดำเนินมาตามทาง เขากล่าวทักทายคุณน้า “สายัณน์สวัสดิ์แม่นาง ขอให้พรแห่งค่ำคืนจงมีแก่แม่นางเถิด”

          คุณน้าลุกขึ้น ยืนประหม่ากลัวต่อหน้าเขา กล่าวบ้าง “สายัณน์สวัสดิ์ท่าน นายแห่งจิตใจใฝ่ดี ผู้เอาชนะจิตชั่วทั้งหลาย”

          ชายนั้นมองน้าด้วยสายตาอ่อนโยน แล้วจึงเดินจากไป

          ตอนนั้นฉันนึกขำอยู่ในใจ คิดไปว่า น้องสาวของพ่อคงเป็นบ้า แต่เดี๋ยวนี้ฉันว่า เธอไม่ได้บ้า แต่เป็นเพราะขณะนั้นฉันยังไม่เข้าใจเธอตะหาก

          ไม่ว่าจะปกปิดอย่างไร เธอก็รู้ว่าฉันนึกขันเธออยู่

          แต่เธอไม่ได้โกรธเคือง กลับกล่าว “ฟังเถอะ น้องสาวของฉัน จงฟังและจดจำให้ดี ชายผู้เพิ่งผ่านไปคล้ายเงาของนกผกผินบินบนฟ้านั้น คือผู้ที่จะกำชัยเหนือซีซาร์และอาณาจักรของซีซาร์ เขาจะล้มพญากาสรแห่งเคลเดียและมนุษย์หัวสิงห์แห่งอียิปต์ เขาชนะได้ทุกคน และจะครองโลกนี้

          “ดินแดนที่เขากำลังดำเนินอยู่นี้จะว่างเปล่า เยรูซาเลมเมืองที่ตั้งตระหง่านบนเนินเขาจะล่องลอยอยู่กลางกลุ่มควันด้วยสายลมแห่งความเศร้าสลด”

          เมื่อเธอกล่าวเช่นนั้น เสียงหัวเราะของฉันก็หยุดนิ่ง ฉันเงียบงันไป แล้วกล่าว

          “เขาเป็นใครกัน บ้านอยู่ที่ไหน ลูกของใคร? แล้วเขาจะชนะมหาราชาและอาณาจักรของพระองค์ได้อย่างไร?”

          เธอจึงตอบ “เขาคือลูกหลานของดินแดนนี้เอง แต่เหมือนเราได้รู้จักเขามาตั้งแต่เริ่มโลกแล้ว เหมือนเขามาจากคนทุกเผ่า หรือบางทีก็ไม่ใช่เผ่าไหนเลย เขาสามารถเอาชนะมหาราชาได้โดยวาจาจากปากของเขา และด้วยความเร่าร้อนแห่งใจเขา”

          จากนั้นเธอลุกขึ้นยืนนิ่งดุจเจดีย์ศิลา แล้วกล่าว “เทวดาของพระเจ้าอาจลืมฉันไปแล้ว  เมื่อมีกล่าวกันว่า: เขาจะถูกฆ่า วัยเยาว์ของเขาจะถูกห่อด้วยตราสัง ต้องนอนนิ่งในความเงียบ ณ.ดวงใจที่บอดใบ้ของผืนโลก  หญิงสาวชาวยูเดียจะร้องไห้เพื่อเขา”

          เธอชูแขนขึ้นฟ้า แล้วกล่าวอีกครั้ง “แต่เขาถูกฆ่าได้เพียงร่างกายเท่านั้น

          “วิญญาณของเขายังคงอยู่ และจะนำผู้ติดตามของเขาจากดินแดนที่พระอาทิตย์ขึ้นไปสู่ดินแดนแห่งพระอาทิตย์ตกในยามเย็น

          “ชื่อของเขาจะถูกจารึกไว้ต่อหน้ามนุษย์ทั้งมวล”

          ครั้งที่เธอกล่าวเช่นนี้ เธอเป็นจอมเวทย์ชราแล้ว แต่ฉันยังเป็นเพียงเด็กหญิง เป็นท้องนาที่ยังไม่ได้หว่าน เป็นหินที่ยังไม่ถูกนำไปทำกำแพง

          แต่สิ่งที่เธอกล่าว ซึ่งจงจารในกระจกแห่งความคิดของ เธอ กลับติดตามฉันมาจวบจนทุกวันนี้

          เยซูแห่งนาซาเร็ธกลับเป็นขึ้นมาจากความตาย   นำหญิงชายไปสู่ดินแดนแห่งพระอาทิตย์ตก  เมืองใดไร้แรงต้านทานเขาก็จะสั่งให้ทำลาย ในขุมแห่งการตัดสินที่เขาต้องโทษทรมานนั้น  นกฮูกร้องระงมเศร้าสร้อย ขณะที่แม่นางแห่งยามค่ำร่ำไห้เป็นน้ำค้างร่วงกราวจากใจของนาง  หยาดหยดหล่นบนรูปหินอ่อนที่ปรักหักพัง     

          และเดี๋ยวนี้ฉันคือหญิงแก่นางหนึ่ง ขวบปีกดทับฉันให้ก้มโค้ง ลูกเต้าก็ไม่มี อีกหลานเหลนก็หนีหาย

          ฉันเคยเห็นเขาอีกครั้งนับแต่วันนั้น ฉันได้ยินเสียงเขาอีก วันนั้นบนยอดเนิน เขากำลังเดินไปพร้อมกับเพื่อน ๆ และผู้ติดตาม

     ตอนนั้นแม้ฉันแก่เฒ่าและเดียวดาย แต่เขายังมาเยี่ยมเยียนฉันในความฝัน

          เขามาเหมือนเทวดาปีกขาว ความเมตตาของเขารำงับความหวาดหวั่นต่อความมืดที่ฉันมี เขาทำให้ฉันอิ่มเอมด้วยความฝันอันห่างไกล

          บัดนี้ฉันเป็นท้องนาที่ยังไม่ได้หว่าน เป็นลูกไม้สุกคาต้นสิ่งที่ฉันครอบครองมีเพียงความอบอุ่นของดวงตะวันและความทรงจำถึงชายผู้นั้น

          ฉันรู้ดีว่าลูกหลานของฉันจะไม่ลุกขึ้นมาอีก แม้ราชา ประกาศกหรือพระสงฆ์องค์เจ้าก็ไม่มีใครลุกขึ้นมาอีก เหมือนกับที่น้องสาวของพ่อเคยบอกไว้

          เราจะผ่านพ้นเหมือนไหลไปตามแม่น้ำ ชื่อเสียงเรียงนามของเราจะหายสูญ

          แต่ใครที่พบเขาณ.กลางลำธาร จะถูกจดจำ เพียงเพราะการพบพานเพียงชั่วครู่นั้น...