มีคนเขลาหลายคนว่า พระเยซูดื้อด้านและขัดแย้งในตัวเอง บ้างก็ว่าเขาไม่รู้จักตัวเอง และสับสนต่อสิ่งที่เขาต้องเผชิญ 

          คนพวกนั้นก็เหมือนนกฮูกที่ไม่รู้จักเสียงเพลง นอกจากเสียงกรุ๊กกรูของตน 

          เราท่านทราบกันดีว่า คนโกหกพกลมย่อมยกยอคนโกหกพกลมที่ยิ่งใหญ่กว่าเท่านั้น คนเช่นนี้จะเอาหัวตัวเองใส่ตระกร้า  ถือไปที่ตลาดและขายมันให้แก่ลูกค้าคนแรกที่พบ 

          เราทราบดีว่า คนชั้นต่ำมักด่าทอกล่าวโทษคนสูงส่ง และทราบดีว่าหญ้ารกมักกล่าวแก่ไม้โอ๊กและสนซีดาร์ว่ากระไร 

          ข้าสงสารคนพวกนี้   ที่อยากสูงส่งแต่ไม่อาจไต่เต้าขึ้นมาได้ 

          ข้าสงสารหนามเหี่ยวแห้งที่ล้อต้นเอลม์สูงใหญ่ว่า ต้นเอลม์เอ๋ย! เจ้ามันหวาดหวั่นต่อฤดูกาล 

          น่าสงสารคนพวกนี้นัก ต่อให้เหล่าเทวดามาห้อมล้อมเขาเพราะความสมเพชเวทนา ก็ไม่อาจทำให้พวกเขาเห็นแสงสว่างได้เลย 

    ข้ารู้จักหุ่นไล่กาที่ใส่เสื้อขาดเปื่อยกระพือลมในไร่ข้าวโพด มันได้ตายต่อตัวเองเพื่อข้าวโพด และเพื่อร้องเพลงกับสายลม 

          ข้ารู้จักแมงมุมไร้ปีกที่ถักทอสายใยเพื่อแมลงมีปีกอื่น ๆ  

          ข้ารู้จักนักละครเร่ที่เป่าแตรและตีกลอง แต่ท่ามกลางเสียงอึกทึกโครมครามนั้น หูของเขาไม่เคยยินเสียงนกกระจิบและเสียงลมตะวันตกในราวป่าแม้แต่น้อย 

          ข้ารู้จักผู้ดั้นด้นไปทุกลำธาร แต่ไม่เคยไปถึงต้นธาร และผู้ล่องเรือไปทุกลำน้ำ แต่กลับหวาดหวั่นต่อทะเล 

     ข้ารู้จักคนไม่ประสาการฝีมือที่มอบมือของตนให้ช่างก่อสร้างในพระวิหาร  และเมื่อมือไม้ไร้ค่าของเขาถูกทิ้งขว้าง  ความดำมืดในใจเขาก็เปล่งวาจา “ข้าจะทำลายสิ่งที่เอ็งสร้างมาให้หมดเลย” 

          ข้ารู้จักคนพวกนั้น-คนที่มองพระเยซูเป็นคนโลเล  เพียงเพราะวันหนึ่งได้ยินเขาบอก “ฉันนำสันติมาสู่เธอ” แต่อีกวันหนึ่งได้ยิน “ฉันได้นำดาบมาสู่เธอ” 

          พวกนั้นไม่อาจเข้าใจในสัจจะที่เขากล่าว “ฉันนำสันติมาสู่ทุกคนที่คิดดี และจะวางดาบกางกั้นผู้อยู่ในสันติจากผู้ถือดาบ” 

          หลายคนแปลกใจที่เขากล่าว “อาณาจักรของฉันไม่ใช่ในโลกนี้” และที่บอก “ของซีซาร์ ก็คืนแก่ซีซาร์” พวกนั้นไม่รู้ว่า  ถ้าพวกเขาต้องการเป็นอิสระอย่างแท้จริง เพื่อเข้าในอาณาจักร ที่ตนปรารถนาละก็ พวกเขาต้องยอมเสียส่วยแก่ด่านเก็บค่าผ่านทาง  เพราะก่อนจะผ่านไปสู่อาณาจักร เราต้องจ่ายเสียก่อน 

     มีคนพูดไว้ “เขาสอนถึงความรักที่อ่อนหวาน อ่อนโยนและกตัญญู  แต่เขากลับไม่สนใจแม่และพี่น้องที่เที่ยวตามหาเขาตามถนนในเยรูซาเลม” 

          พวกนั้นไม่รู้หรอกว่า ความห่วงหาของแม่และพี่ ๆ น้อง ๆ เป็นไปเพราะกลัวว่าเขาจะกลับไปนั่งบนโต๊ะช่างไม้ตะหาก แต่อย่างไรก็ตามเขาได้เปิดตาของเราให้เห็นอรุณเบิกฟ้าใหม่แล้ว 

          แม่และพี่น้องของเขาอยากให้เขาอยู่ใต้เงาความตาย แต่เขาเลือกจะต้านทานกับความตายบนเนินเขา ซึ่งเป็นที่ที่เขาจะดำรงอยู่ในความทรงจำของเราตราบนานเท่านาน 

          ข้ารู้จักตัวตุ่นที่ขุดรูเป็นทางไปทั่ว ตุ่นพวกนี้ไม่ใช่หรือที่กล่าวหาว่า พระเยซูอวดตัว 

          “ฉันคือหนทางและประตูสู่ความรอด” 

           หาว่าเขาอ้างตน “เป็นชีวิต เป็นความรอด”  

          แต่พระเยซูไม่ได้อวดอ้างอะไรมากไปกว่าที่เดือนพฤษภาคมประกาศถึงการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาลเลย 

          จริงอยู่ที่เขาว่า ตัวเขาคือหนทาง คือชีวิต คือความรอดของวิญญาณ และข้าก็ขอเป็นพยานถึงความจริงข้อนี้ 

          ท่านจำข้าไม่ได้หรือ ข้า-นิโคเดมัส ผู้เชื่อในสิ่งไร้สาระนั่นไง บัตรกฎและบทบัญญัติไม่ใช่หรือที่บีบบังคับเราให้ก้มหัวแก่มัน? 

          ต่อหน้าข้าเวลานี้   มีชายคนหนึ่ง   ผู้ดำเนินไปพร้อมกับชี วิต  และหัวเราะไปกับแสงอาทิตย์  นับแต่คราวแรกที่ดวงอาทิตย์นั้นแย้มเยือน ณ.เหลี่ยมเขา จนกระทั่งมันโรยแรงลงบนเตียงนอนหลังเนินดินอีกฟากหนึ่ง 

          ไยท่านจึงลังเลกับคำที่ว่า ความรอด นั้นเล่า? สำหรับข้าเอง เขาก็นับเป็นความรอดของข้าอยู่แล้ว 

          ข้าไม่สนใจกับเหตุการณ์ของวันพรุ่งนี้เลย เพราะข้าทราบดีว่า พระเยซูจะปลุกข้าจากความหลับ และทำความฝันอันห่างไกลให้เป็นเพื่อนร่วมทางของข้า 

          ตัวข้าลีบเล็กลงเพราะข้าเชื่อในผู้ยิ่งใหญ่คนนี้หรือ? 

          กำแพงแห่งกระดูกและเนื้อหนังพังทลาย เมื่อกวีแห่ง กาลิลีกล่าวกับข้า เหมือนมีวิญญาณหนึ่งดำรงอยู่ในตัวข้า มันนำข้าสูงขึ้น ๆ และที่กลางฟ้านั้นปีกของข้าได้โอบกอดกลมเกลียวกับบทเพลงแห่งความปรารถนา 

          แม้ข้าต้องร่วงลงมาตามแรงลม และแม้สภาสงฆ์จะปัดข้อเสนอของข้าตกไป  แต่ซี่โครงและปีกอันบอบบางของข้าก็ยังกอดเก็บป้องกันบทเพลงนั้นไว้  ต่อให้หัวขโมยชั้นต่ำก็ไม่อาจฉกชิงสมบัติชิ้นนี้ไปได้ 

                ข้าขอกล่าวเพียงเท่านี้แหละ ให้ไอ้หนวกฟังเสียงงึมงำของชีวิตในหูเหี่ยวเน่าของมันเถิด ข้าขอทนฟังเพลงพิณที่เขาบรรเลง ในขณะที่เขาถูกมัดมือและถูกโบยตี ในขณะที่มือตีนของเขาถูกตอกตรึงและเลือดกำลังหลั่งไหล