วันนี้ข้าได้ยินเซาโลแห่งทาร์ซัสเทศน์ถึงเรื่องพระคริสต์ให้พวกยิวในเมืองฟัง

          เดี๋ยวนี้ เขาเรียกตัวเองว่า เปาโล อัครสาวกของคนต่างชาติ

    ข้ารู้จักเขามาตั้งแต่เด็ก แต่ก่อนเขาเคยไล่ฆ่าพวกกลุ่มสหายแห่งนาซาเร็ธ ข้ายังจำสีหน้าพึงพอใจของเขา ครั้งที่คนอื่นเอาหินทุ่มเด็กหนุ่มผู้มากด้วยราศี นาม สเตเฟน ได้ดี

     เปาโลคนนี้เป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว วิญญาณของเขาไม่ใช่วิญญาณของผู้มีอิสระ

     ตลอดเวลา เขาเหมือนสัตว์ป่าที่ถูกไล่ล่าและบาดเจ็บ สายตาสอดส่ายหาถิ่นถ้ำเพื่อเข้าไปแอบซ่อนความเจ็บปวดของตนไม่ให้โลกเห็น

     เขาไม่ได้พูดถึงชายชื่อเยซู เขาไม่เอ่ยซ้ำคำพูดของชายคนนั้นอีก เขาเพียรกล่าวแต่ว่า พระแมสสิยาห์ คือผู้ที่ประกาศกในโบราณกาลได้กล่าวถึง

          และแม้เขาจะมีการศึกษาแบบยิว แต่เขาก็ถือทะเบียนยิวในกรีก ภาษากรีกของเขาตะกุกตะกัก ติดขัดเคอะเขิน จึงทำให้มีความลำบากในการสื่อสารอย่างยิ่ง

          เขาเป็นคนมีพลังซุกซ่อนอยู่ภายใน ใครได้ฟังเขาพูดก็รู้สึกยอมรับ แต่กับตัวเอง เขาก็ยังไม่อาจยอมรับในสิ่งที่เขาทำให้คนอื่นยอมรับได้เลย 

     เรารู้จักชายชื่อเยซูดี เราเคยได้ยินมาว่า เขาสั่งสอนให้ผู้อื่นรู้จักหักโซ่ตรวนเพื่อพ้นจากพันธนาการและเป็นอิสระจากอดีตของตน

     แต่เปาโลได้ทึ้งโซ่ตรวน เพื่อหลุดพ้นจากพันธนาการ แห่งอนาคต เขาตีมันด้วยค้อนของเขาเองบนก้อนทั่งของใครคนหนึ่งที่เขาไม่รู้จัก

              ชายชาวนาซาเร็ธคนนั้นสอนให้เราทนรับทั้งชั่วโมงแห่งความสุขและความโศก

     แต่หนุ่มแห่งทาร์ซัสกลับสอนให้เราปฏิบัติตามกฎที่มีเขียนไว้ในหนังสือโบราณ

           เยซูให้ลมหายใจของเขาแก่คนตายที่สิ้นลมไปแล้ว และในคืนอันเปลี่ยวเหงา ข้าได้เชื่อถึงสิ่งนี้ ข้าเข้าใจว่าทำไมมันถึงเป็นเช่นนั้นไปได้

     เมื่ออยู่ที่โต๊ะอาหาร เขาจะเล่าเรื่องเพื่อให้แขกเหรื่อมีความสุข เป็นเครื่องชูรสใส่ในจานเนื้อและถ้วยเหล้า

      แต่เปาโลมาจัดแจงยุ่งยากกับขนมปังและเหล้าองุ่นของเราเหลือเกิน

          เขาทรมานข้า ทำให้ข้าต้องเบือนหันไปทางอื่น