เย็นวันนั้น เขาเดินผ่านหน้าเรือนข้า และวิญญาณข้ารู้สึกสะท้านทึกอยู่ภายใน          

          เขากล่าวกับข้า “ตามมาเถิด เลวี ตามฉันมา”

          นับแต่วันนั้น ข้าจึงติดตามเขาไป

    ยามเย็นวันต่อมา ข้าได้เชิญเขาเป็นแขกเข้ามาในเรือน เขาและเหล่าสหายก้าวข้ามประตูแล้วกล่าวอวยพรข้า ภรรยาข้าและลูก ๆ 

          ข้ายังเชิญแขกอื่นมาด้วย ทั้งพวกมีหน้ามีตาและพวกนักศึกษา แต่พวกนี้ดูไม่เป็นมิตรกับเขานัก

          ขณะที่เรากำลังนั่งโต๊ะ เจ้าคนหนึ่งถามพระเยซู “จริงหรือท่าน ที่เขาว่า ท่านกับลูกศิษย์ไม่ถือตามกฎ ก่อไฟในวันสับบาโต?”

          พระเยซูตอบเขา “ใช่ เราทำเช่นนั้นจริง เราก่อไฟเพื่ออังอุ่นข้าวฟ่างให้แห้งอยู่ทั้งวัน”

          อีกคนเอ่ยขึ้น “ได้ยินมาว่า ท่านดื่มเหล้ากับพวกคนบาปที่โรงเตี๊ยม จริงเท็จอย่างไรท่าน?”

          พระเยซูตอบ “ใช่ แต่เรามาสนุกสนานผ่อนคลายกันมิใช่หรือ เรามาร่วมกันที่นี่เพื่อแบ่งปังและปันเหล้าให้คนไม่มียศไม่มีศักดิ์ที่อยู่ท่ามกลางพวกเรามิใช่หรือ?

          “น้อยนัก น้อยเหลือเกิน ที่ลูกนกลูกกาจะออกมายืนท้าลม ในเมื่อพญานกมากมายยังเอาแต่ซุกอยู่ในรังของตัว

     “เราจะป้อนเขาด้วยปากของเรา ป้อนทั้งพวกที่อ่อนแอและพวกที่แข็งแรง”

          เจ้าของโรงเตี๊ยมอีกคนเอ่ยขึ้น “ข้าได้ยินมาว่า ท่านออกปากปกป้องพวกผู้หญิงหากินในเยรูซาเลม เรื่องเป็นยังไงมายังไงกันท่าน?”

          ตอนนี้ในดวงหน้าของพระเยซู ข้าเห็นแต่ภูผาสูงใหญ่แห่งเลบานอน เขาตอบ “เป็นความจริง ท่าน”

          “ในวันที่สะสางบัญชีกัน หญิงพวกนั้นจะยืนอยู่ต่อหน้าบัลลังค์ของพระบิดา พวกนางจะถูกชำระด้วยน้ำตาของพวกนางเอง แต่พวกท่านจะถูกกดให้ต่ำลง เพราะสายโซ่ที่ท่านใช้พันธนา-การคนอื่น

           “บาบิโลนไม่ได้เสื่อมไป เพราะความชั่วช้าของนาง แต่นางพินาศลงเพราะดวงตาแห่งความหน้าซื่อใจคด ซึ่งไม่เคยมีโอกาสได้เห็นแสงสว่างยามกลางวันแม้สักครั้ง”

    พวกมีหน้ามีตาอยากจะยิงคำถามใส่เขาอีก แต่ข้าทำสัญญาณบอกให้พวกนั้นเงียบ ข้าทราบดีว่า เขาจะตอกพวกนั้นกลับไปอย่างไม่ไว้หน้า แต่พวกนั้นก็เป็นแขกของข้า ข้าไม่อยากให้พวกเขาต้องอับอาย

          เมื่อเวลาเที่ยงคืน คนพวกนั้นจึงลากลับ วิญญาณของพวกเขาเดินกระย่องกระแย่งซัดโซออกไป

          จากนั้นข้าจึงหลับตาพักผ่อน และข้าก็เห็นภาพหนึ่ง อาจเป็นภาพนิมิตก็ได้ หญิงสาวเจ็ดนางในชุดขาวยืนอยู่กับพระเยซู แขนของพวกนางคล้องเกี่ยวกันดังดวงดอกไม้ ศีรษะของพวกนางโค้งบังโคม ข้ามองเข้าไปในภาพฝันอันเลือนราง ดวงหน้าของหญิงนางหนึ่งในจำนวนนั้นส่องฉายมายังความมืดคล้ำของข้า

          นั่นคือใบหน้าของหญิงหากินแห่งเยรูซาเลมนางนั้น

          ข้าลืมตาขึ้น มองไปที่เขา เขายิ้มแย้มให้ข้าและแขกที่ยังไม่ได้จากไป

     ข้าลองหลับตาลงอีกครั้ง และเห็นชายอีกเจ็ดคนในชุดสีขาว ยืนอยู่รอบ ๆ เขา ข้าเพ่งมองไปยังใบหน้าของคนหนึ่งในจำพวกนั้น นั่นคือใบหน้าของโจรที่ถูกตรึงกางเขนอยู่ทางขวามือพร้อมกับเขา

          จากนั้น พระเยซูและเหล่าสหายก็ลาจากเรือน เดินดุ่มไปตามทาง